Bir noktada kendime “daha fazla dayanacak gücüm yok, odaklanıp kendime yardım etmem lazım, biraz dinlenmeye ihtiyacım var” dediğimi hatırlıyorum.

Günde on bin adım atma hedefine ulaşmak için çabaladım. Maillerime cevaplar yazdım. Beni ve bebeğimi ziyarete gelenler için hazırlıklar yaptım.

Zaman, bebeğim, ailem her şeyin ilacıymış. Aradan 3 yıl geçti ve yeni bebeğimizin doğumuna belki günler ya da saatler kaldı. Şimdi 39. haftamızı yaşıyoruz.

Küvetin yanında dizlerimin üzerine çöktüm. "Nefes ver canım; benimle nefes al." Güzel, derin ve yavaş nefes almaya başladım.

Doğum tarihim yaklaştıkça, kasılmaları uzun süre yönetmekten çok, yardımsız doğumdan korktuğumu fark ettim.

Özlem hanim doguma hazirlik kursunda sadece bana degil esime de, hatta daha cok ona ne yapmasi gerektigini, ekstrem durumlarda nasil davranmasi gerektigini anlatmisti